توحید
بسم الله الرحمن الرحیم
مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ الْمَعْنَى فَقَدْ أَشْرَکَ. کسی که تنها برای اسم خدا پرستش کند کفر ورزیده و هر کس اسم الله و معنایش را در نظر بگیرد مشرک شده است.
آنچه مقتضای توحید و یکتاپرستی است، آن است که در پرستش معبود و الله تنها به مسما و معنای آن توجه شود، والاً اگر لفظ الله بدون معنی آن مورد توجه باشد مطلوبیت ندارد و کفر است و چنانچه اسم الله و مسمای آن هر دو عنوان معبود قرار گیرد این مطلب شرک خواهد بود؛ زیرا معبود را دو چیز دانسته‌ای یک اسم الله و دوم معنی الله، پس آنچه در مقام بندگی و پرستش صحیح است آن است که نه به لفظ الله تنها و نه به صورت مشترک اسم الله و مسمای آن، بلکه تنها از اسم الله معنا و مفهوم آن یعنی تنها ذات احدیت در نظر آید تا توحید حقیقی حاصل گردد.
کشکول العارفین به نقل از
اصول کافى جلد ۱ صفحه: ۱۵۵ روایة: ۲